Siedzi na balkonie. 

Po dniu pełnym tych samych monotonnych czynności.

Siedzi i pali.

Dym uciekający z jej ust spuszcza z niej

 troski, 

niepokoje, 

ciężar dnia.

Czuje jak ciało robi się lekkie.

Wiotkie.

Głowa przestaje boleć.

Owiewa ją jesienny wiatr.

Czuje w powietrzu zimę.

"Niedługo nas odwiedzisz, zostaniesz na kilka miesięcy"

Myśli o ulotnych chwilach.

O lekkich marzeniach.

Słucha ciszy. 

Warczących przejeżdżających samochodów.

Powiewu wiatru.

Kropel deszczu.

Ta jedna. jedyna chwila w ciągu doby kiedy jest sama.

Może pomyśleć o czym chce.

Nie trapi jej nic co za drzwiami.

A dym leci.

Tworzy kreatywne wzory.

Spala się jej napięcie.

Jej stres.

Jej żal.

Jej radość.

Zachwyt.

Wszystko wydycha.

Zeby zrobić miejsce na kojelny dzień.

Żeby móc wstać rano i żyć pełnią dnia.

Żeby nic co dnia poprzedniego nie zaprzątało jej myśłi.

Żeby mogła w spokoju oddać się temu nowemu.

I tańczyć z nim, tango następnej doby.

By znów usiąść.

I wydychać

I robić miejsce

I w kółko... 

http://everial.blogspot.com/2009/11/z-dymkiem-czyli-moje-spojrzenie-na.html?zx=a6a0f1b6eddeff8c