Trochę z psychologii rozwoju

Uwielbiam studiować! Gdyby mnie było stać to studiowałabym do końca życia:D
Oczywiści najbardziej kocham te przedmioty, które wnoszą coś mega wielkiego do mojej głowy.
Psychologia rozwoju i osobowości.
To dla młodej matki jak wisienka na torcie, a nie jak katorga najgorszego egzaminu na pedagogice.
Wczorajsze calodzienne zajęcia..
coś pięknego.
Śpieszę Wam przekazać wiedzę zdobytą na ćwiczeniach.
Nie jest kompletna.
Nie będzie rozwinięcia na 3 kartki o jednym.
Będzie W pigułce o wszystkim co mnie fascynuje.
:)



To,  że dziecko potrzebuje matczynego bezpieczeństwa to każdy wie.
Ale już to, że dziecko potrzebuje miłości matki do swojego rozwoju wszystkich układów- już nie każdy.
Matka stoi wyżej niż pokarm.
Dzieci, które nie mają relacji z bliskimi(np, te z domu dziecka) nie rosną, nie rozwijają się- występuje u nich Niedorozwój Społeczny.
Jest to ogromny problem nadal na świecie. Nadal mamy sierocińce i domy opieki, gdzie dzieci, są niczyje.
Nie mają bliskiej im osoby, która stymuluje i bodźcuje  jego rozwój.
Nie zagłębiam się w ten temat, bo post nie ma Was doprowadzić do łez i szoku, ale do refleksji;)


Dziecko przychodząc na świat, samo daje sygnał swoimi hormonami do mózgu matki, że "już czas".
Wtedy to oksytocyna wydzielana przez ukł. hormonalny matki daje znać org do skurczy.
Bardzo nie dobre do prawidłowego rozwoju dziecka jest cesarskie cięcie robione matkom, którym nawet nie próbuje wywołać się porody środkami farmakologicznymi.
Dzieci takie i po cesarce, która poprzedzona była wywołaniem porodu, bądź porodem naturalnym, który nie postępował, mają bardzo często astmę, gdyż nie było ono na tyle dojrzałe, żeby wyjść.

Po urodzeniu dziecko tworzy z rodzicami, a głównie z matką głęboką więź biologiczną.
Więź ta jest na tyle silna, że osoby oddzielone od matki po porodzie lub bardzo wcześnie, spotkając matkę biologiczną w wieku 20 lat np. jako przechodnia na ulicy, potrafią ją rozpoznać (poczuć) jako własną.
Z matką dzieję się podobnie.
Mamy na sobie wielkią odpowiedzialność, moje drogie, ponieważ dzieci nie tylko uczą się od nas, rozpoznają nas nie widząc nas x lat, ale to my układamy ich życie od urodzenia, to my je rzeżbimy.
Rzeźbimy ich psychikę.
Dziecko widząc co robi matka lub ojciec, uczy się tych zachowań i przekłada je na relacje z innymi dziećmi czy dorosłymi.(ok, o tym wiedziałam)
Zaskoczyło mnie jednak to, że dziecko nie tylko patrzy na pojedynczych nas.
Patrzy też na swoich rodziców jak odnoszą się do siebie nawzajem i naśladuje ich w kontaktach z innymi.
Jest to bardzo niebezpieczne i dlatego u nas w domu panuje od wczoraj zasada "nic złego przy dziecku"
Prawdą jest też to, że wynosimy z życia rodzinnego pewne schematy zachowań.
Wiemy o tym i mówimy sobie np(wezme ten najbardziej kontrowersyjny temat ostatnio)
"Moi rodzice mnie bili, ale ja nie będę taki w stosunku do swojego dziecka"
Jak bardzo się niestety mylimy.
Wczoraj nawet zaobserwowałam u znajomych taką zależność.
Córka zachowała się jak matka.
Identycznie, nawet nieświadomie.
Jeżeli ktoś był bity w domu, to jak najbardziej prwdopodobne jest to, że swoje dzieci też bić będzie.
Jedyne co pomoże, to uświadomienie sobie tego i NAUKA innego reagowania(np. jeżeli chodzi o bicie)
Ile razy sama wypowiadając nawet jakieś słowa w złości do Nataszy mówię jak moja matka.
I nie chce tego,
Bie nie podobało mi się jak moja tak mówiła, ale ja jestem na etapie, że po prostu nie umiem inaczej.
Bo tak jestem nauczona.
To samo moja siostra.
Spójrzcie na siebie i powiedzcie, czy nie jesteście swoją mama? w dobrym i złym tonie.

Co do rozwoju dziecka.
Najlepszą wersją rozwoju jest kiedy dziecko może przebywać z matką i rozwijać się przy niej do 5 roku życia.
W 3 roku życia malec jest w stanie wytrzymać max. 5 godzin w przedszkolu.
Im wcześniej posyła się go do żłobka czy przedszkola, tym bardziej ingeruje się w jego rozwój.
Chodzi tutaj o to, że dziecko może i lubi spędzać czas z dziećmi.
Jednak potrzbuje też relacji z matką sam na sam i samodzielnej zabawy.
Po 10 h spędzonych w przedszkolu, odliczając czas na kąpanie, jedzenie i sen, dziecko właściwie wcale nie ma kontaktu z najbliższą mu osobą.
Przedszkole ma też to coś, że mimo iż nie może uczyć, uczy.
Uczy wykonywać polecenia, tak jak w szkole.
Nie ma tam czasu na samodzielną zabawę własną.
To samo dzieje się też w domu, kiedy dziecko jest tylko z matką.
Niektórym mamom wydaje się, że dziecko siedząc samotnie gdzieś, robiąc coś samodzielnie, nudzi się.
Nie, nic jak najbardziej mylnego.
Dziecko potrzebuje czasu wolnego od wszystkich.
Potrzebuje czaus na kreatywną, samodzielną zabawę.
Buduje wtedy swoją wyobraźnię, samodzielność, kreatywność.
Nie psujmy tego.
Ja widzę, że moje dziecko mnei czasem po prostu nie potrzebuje.
Ma swój plan w głowie i akurat teraz ma ochotę pobawić się sama nie wciągając mnie nawet w odzywanie się.
Siada i sama ogląda książeczki, przekłada z wiaderka nakrętki, gra na pianinku i tańczy sama z sobą.
Widzę, że też chce mieć swój czas na balkonie.
Gdzie jak coś ją zainteresuje to zawoła, ale wcale nie każe przy sobie siedzieć.
Sama się stymuluje, bodźcami tylko ją interesującymi.

Okazało się też, że bardzo łatwo intgerujemy w kreatywności i pomysł dziecka.
Sytuacja:
Tata wraca z pracy, dziecko ułożyło wierzę, woła tatę.
Tata podchodzi i mówi:" alee wieża, ale przecież to nie tak się buduje, trzeba te klocki tu, a te tu.."
Dz:"ale ja tak nie chce, chce tak"
T:"ale tak sie nie robi"

I tutaj wchdozimy z buciorami w głowe dziecka i narzucamy mu nasz pomysł, a dziecko uczymy, że to my mamy racje i ono musi słuchać innych.
Niszczymy w nim wtedy ten zapał, tą cudowną tak potrzebną naszej młodzieży wyobraźnie.
Obecnie nastolatkowie nie potrafią nic zrobić sami, dopóki im się nie powie co robić.
Dzieci nie potrafią się same bawić, bo nie wiedzą w co, bo zawsze mama mówiła w co się bawić a nagle mówić nie chce.
Tak samo pytałam panią dr. psycholog o metody uczenia malutkich dzieci.
Ona jest przeciwna.
Według niej dziecko powinno samo chcieć się uczyć, a nie znów dostać narzucony materiał do opanowania i znów robić coś co nie rozumie, że jest mu do czegokolwiek potrzebne.
Dziecki uczą się najlepiej wtedy, kiedy wiedzą, że im się to przyda, że będą mogły tą wiedzę wykorzystać.
Podała przykład, jak dziecko bawiące się w swoim pokoju, wbiega do mamy i krzyczy:" mamo! a jakie zwierzęta żyją w Afryce?"
I wtedy następuje największe wchłanianie wiedzy.
Dziecko pyta, chce wiedzieć.
Mówimy mu, a ono zapamiętuje to na całe życie.
Od kilku dni proszę K. żeby zwracał uwagę na podejścia dziecka.
Kiedy przynosi mu książeczkę, kedy pokazuje coś przez okno, kiedy coś usłyszy.
Ja mówi wszystko.
Opowiadam o tym.
Chcę, żeby wiedziała jak najwięcej jeżeli już zapytała.
Poswiadomi ją uczę.
Każda z nas na pewno tak robi.


Dowiedziałam się też, że każde dziecko mając swój temaperament potrzebuje innego podejścia.
Jeżeli dziecko o coś prosi to znaczy, że tego potrzebuje.
Jeżeli pragnei noszenia, to nie to, że znęca się nad rodzicem i się przyzwyczaiło (tutaj przypomina mi się Mama Okruszka, kiedy pisała, że Okruszek cały czas chce być noszony)
Monika, widocznie tego potrzebował, a ja zamiast radzić Ci, żebyś uczyła go bawić się samodzielnie, powinnam Ci mówić :"noście go, widocznie bardziej niż inne dzieci potrzebuje waszej bliskości".:)
 Jeżeli rodzic chce, żeby dziecko współpracowało z nim, to musi wziąć pod uwagę temperament dziecka.
Nie klasyfikujmy dzieci jako takie same.
Każdo jest inne i do każdego trzeba inaczej podejść.


Chciałabym podsumowując napisać, że prosze Was Matki:)
pozwólcie swoim dzieciom na odrobine samodzielności i prywatności.
Nie podkładajcie im co chcile nowej zabawki jak siedzi o coś robi samo.
Ono się nie nudzi.
Samo poprosi jak mu się znudzi samotność o towarzystwo.
Dzieci są bardzo inteligentne i maja swoje JA.
Wiedzą jak przeżyć.

:)
na koniec polecam książki.
Nie poradniki!
Książki psychologiczne o rozwoju dziecka.
Bardzo przystępne dla ludzi;)

Sue Gerhardt  "Znaczenie miłości"
TU

Jasper Juul "Twoja kompetentna rodzina"
TU

Jasper Juul "Twoje kompetentne dziecko"
TU
 
Bardzo dobre pozycje polecane przez psychologów.

:)