Refleksyjnie

Cały dzień chciałam usiąść i napisać tego posta.
Cały dzień układałam w głowie początek, żeby nie zapomnieć.
Może nie jest jakiś ważny.
Refleksyjny za to.
Siedziałam na przystanku.
Czekałam 9 minut na kolejny autobus.
I przez 7 minut patrzyłam na akcję.
Akcję wron.
W zatoczce autobusowej leżała bułka.
4 wrony w różnym wieku.
Jedna wielka wrona(jeden(facet) WRON czy jak to się tam pisze)dziobała bułkę.
Nie podzieliła się.
Na około 3 inne wrony szukały okruszków.
Nie byłożadnych po chwili.
Najmłodsza wronka próbowała dostać się do bułki.
Wielka wrona kłapnęła na nią dziobem i odsunęła pożywienie.
Mała wronka w rozpaczy podeszła (podejrzewam, że do matki) i poskarżyła się.
Tamta zaczełą szukać czegokolwiek na ziemi.
Te okruszeczki jakie znalazła dawała do dzioba małej wronie.
A 4 wrona nieruchomo stała i czekała.
Tamte dwie podchodziły naokoło, " może coś skapnie" zdawały się myśleć.
Wielka wrona broniła jednak dostępu do bułki.
Poczułam jak łzy napływają mi do oczu.
Chciałam wstać i wyrwać wielkiej wronie to pieczywo i podać małej wronie- przecież młoda, może wygłodniała, tak prosi, tak skomle wręcz.
Serce mi sie rozdzierało w wewnętrznym krzyku milczenia.
Oczywiście nie zrobiłam nic.
Chciałam wiedzieć co będzie dalej.
Nagle wielka wrona nażarła się i odleciała.
Nie zdążyłam nawet mrugnąć zanim zobaczyłam jak wrocna 4, która stałą i czekała złapała bułkę w nanosekundę, poderwała się i zabrała ją na drzewo po drugiej stronie jezdni.
Jakiż żal mnie ogarną.
Jak bardzo pragnęłam mieć w torbie jakąś starą kanapkę.
Młoda wronka z matką oniemiały.
Straciły szansę jakąkolwiek na jedzenia.
Młoda wronka nie umiała jeszcze do końca latać więc przeszły przez jezdnię na piechotę.
I stały pod drzewem.
bez szans.
Poczułam się jak by ktoś skazał je na śmierć.
Słyszałam jak mała wronka niemal załi się matce i nie może zrozumieć dlaczego inne wrony nie chcą się dzielić.
I zrozumiałam dlaczego to mnie tak ruszyło.
Zrozumiałam, że my- ludzie- tak się zachowujemy.
Wszyscy starsi, mądrzejsi, wyżej postawieni- chcą się tylko nachapać jak najwięcej.
Po nich inni biją się o resztki.
Zdzieramy z siebie godność.
Jak te proszące się wrony.
Młodzi jak ta wrona, nie mają żadnego godziwego startu.
Nie mają prawa bytu.
Skazani jesteśmy na pognębienie i niedopuszczenie do koryta z pieniędzmi.
Nie ma dla nas szans.
Jak straszna była dla mnie ta scena.
Nigdy o tym nie myślałam, aż do dzisiaj.
Aż mi wrony nie odegrały spektaklu.
Poczułam się jak ta mała wronka, która walczy o przeżycie.
i łzy mi ciekną.
i patrze na swoje dziecko zastanawiając się..
w jakim ona świecie będzie żyła.
Nie przypuszczałam, że wrony mogą mi tak dać do myślenia.
Zagrały okrutny dramat jako aktorzy.
Grając ludzi.





Z przyjemniejszych rzeczy zaliczyliśmy pierwszy raz basen.
Natasza zamarznięta, ze szczękającą szczęką, nie była zainteresowana pływaniem, woda, ludzie przerazili ją.
Najlepiej czuła się w jacuzzi z ciepłą wodą.
Z upieraniem mamy jakiś dramat ostatnio.
Siła taka, że we dwoje nie dajemy rady, a dziecko niczym Pudzian się wyrywa.

Ale kochana jest. Mimo wody i ubierania:)
Wie, że jak jemy coś to trzeba włączyć laptopa i oglądać elma.
Podchodzi do lapka i próbuje otworzyć go, albo wali w niego.
A ja już od tygodnia nie podaje słoiczków, tylko gotuje sama.
Mamy zupa i drugie są najlepsze i wchodzą ze smakiem, oczywiście tylko z elmem;/
Na kolacje jemy coraz większe ilości kaszku kukurydzianej z malinkami lub truskawkami domowymi.
Wszystko co przetworzone firmowe wypadło z jadłospisu.