o jedzeniu i o książce-moja recenzja

Ależ mi się omlet udał!:D
Jak biszkopt!
K. powiedział, że minęłam się z powołaniem :)
Jedliśmy dziś niedzielne śniadanie na słodko.
Omlet z dżemem wiśniowym i bitą śmietaną.
Natasza zajadała najwięcej to śmietany i dżemu:D
ale omleta tez zjadła kawałek.
Popiła mlekiem krowim.
Jak zobaczyła co jej daje!
Ludzie!
Jak wygłodniały wilk.
Oczy jak 5 zł.
I jeden wypisany na twarzy, krzyczący wręcz wyraz: MLEKOOOOOO!
hahah
Podałam do wyciągniętych łapek.
Piła, piła, oddychała, piła i piła aż wypiła połowę niekapka! :D
Ależ była szczęsliwa.

A potem dossała dwa łyki mleka z cycka i odpłynęła w 3,5 h drzemkę!
Ani pralka, ani mop, ani zgrzytanie walizką z narzędziami po podłodze, ani kawa z ekspresu, ani wyjące przez godzinę dziecko przez otawarty balkon ani Nasze gadanie... NIC jej nie zbudziło!
Chodziłam po 2 h spania i zaglądałam co 15 min czy aby żyje.
 ;)

 Nie wiem co w tym jest, ale w ciąży jadłam tony mandarynek, bananów, pomarańczy.
Wypijałam hektolitry wody, coli, mleka.
Pochłaniałam wszystko co słodkie.
Tuńczyka jadam przez 3 miesiące na śniadanie i na kolacje.

Nie wiem co w tym jest, ale dziecko moje uwielbia te wszystkie rzeczy podwójnie.
Oprócz tuńczyka ;)
Jedyne co to truskawki ktore też uwielbia i arbuza które to jadam w mniejszych ilościach bo w zimie ich nie było.
Nie zapomnę jak w styczniu czy grudniu błagałam K. żeby gdzieś znalazła arbuza!!
Żeby zamówił w piotrze i pawle chociaż plasterek za 10zl za kilogram.
hahahah
zachcianki ciążowe były wybitnie śmieszne:D
Ach! nie wiem jeszcze czy Natasza lubi pączki!:D
Pączki pochłaniałam w ilościach conajmniej kartonowych:)

i cola..
prawie codziennie chociaż jedną puszeczkę..:)

Natasza jak poczuje smak coli na języczku to mało nie zabije za nią:D
Uwielbia to co ja pochłaniałam w ciąży..
Ciekawe. nie czytałam o tym, że to przechodzi do życia pozapłodowego:)

Chciałam też napisać dziś, że doczytałam ostatnie 4 kartki "Macierzyństwa  non-fiction".
Obale teraz wizję książki, że niby jest zaprzeczeniem piękna macierzyństwa, że pokazuje jakie jest straszne, i zniechęca do niego, albo innych niewłaściwych obelg na książkę.

Dla mnie autorka znalazła sposób na wyrwanie innych matek z niedoli potępienia.
Dla mnie autorka wylała swój żal, zmęczenie, przemyślenia na papier pod postacią żartu.
Och! ileż razy ja się śmiałam w autobusie i na przystanku- bo tylko tam ja miałam szanse przeczytać.
Ile razy ludzie patrzyli na mnie jak na zwariowana, kiedy ocierałam łzy wzruszenia i myślała :" no przecież pisze o mnie!"

Według mnie pisze o wypaleniu zawodowym- matkowieniu.
Pisze o rozdarciu i nie mocy odnalezienia się w nowej nieznanej sytuacji.
O wystawieniu swojej siły, emocji, cierpliwości na próbę.
O tym ciężkich chwilach kiedy to trzeba się komuś wygadać, bo inaczej się pęknie z nadmiaru wydarzeń.
O tym ile pracy wymaga macierzyństwo.
Z ilu rzeczy trzbea zrezygnować, przeorganizować życie.
O tym jak ciężko się do tej sytuacji przyzwyczaić i wżyć w nią.
O tym jak zmienia się patrzenie kobiety z pryzmatu kobiety na pryzmat matki.
O tym jak "tracimy dziewictwo" samotności kobiecej i zostajemy na długi okres czasu zjednoczone z dzieckiem.
O podejściu osób nie mających dzieci.
Pisze o tym tak lekko, tak śmiesznie, że w sumie człowiek się śmieje, że to było dla niego problemem.
Książka napisana żartem o prawdzie.
O ciężkości wyzwania jakiego podejmuje się kobieta.
Bo przecież dziecko to wielkie wyzwanie!
Nie każdy jest w stanie je podjąć.
Widać to po domach dziecka(nie przytaczajcie tu, ze domy dziecka mają pod swoją opieką też dzieci rodziców ginących w wypadkach, ja piszę tu tylko o porzuconych).

Do kogo skierowana jest książka?
Do kobiet-matek, które sobie nie radzą, myślą, że tylko one tak mają.
Do kobiet-matek, które chcą sobie poprawić humor.
Do kobiet, które chcą poznać inną stronę macierzyństwa, a nie słuchać kolejnych bezproblemowych opowieści od koleżanek.

Do kobiet, które nie boją się przyznać do prawdy, że macierzyństwo to nie tylko dziecko zdrowe, śpiące, patrzące.


I jeszcze jedno.
Czy to nie prawda, że z pojawieniem się dziecka człowiek traci wolność?
Jeżeli nie, to dlaczego z babki na matki przechodzi stare powiedzenie, które nawet moja mama mi mówiła:
"dziecko zawiąże ci świat"
Bo to prawda.
Dziecko już w brzuchu ogranicza naszą wolność, bo coś boli, bo nie dobrze, bo senność, bo sikać trzeba co pięć minut, bo skurcze, bo ciężko itd.
A po urodzeniu?
Absorbuje cały nasz czas.
I co najważniejsze: już zawsze będzie. Nawet jak sie je odda na tydzień do babci jak będzie miało 3 lata.
To ono i tak będzie siedzieć w naszej głowie.

A autorka, pisze o właśnie utraconej wolności.
Prawdę pisze.
Pisze o czasie, o laktacji, o śnie, o płaczu, o partnerstwie, o libido...
o wszystkim, bez ogródek.
Uważam, że książka zrobi furorę i była bardzo potrzebna.

Polecam gorąco!

Książka Tu