o pomocy innych

Nie rozumiem myślenia niektórych ludzi.
Nie rozumiem dlaczego dziadkowie, ciotki i dalsze rodziny nie miałyby się opiekować moim dzieckiem?
Dla mnie cos takiego równa się niechęć do kontaktów z dzieckiem.
To znaczy, że dziecko nie obchodzi ich nic a nic i nie chcą mieć z nim nic do czynienia.
A już w ogóle jeżeli to ma pomoc rodzicom!
Chore to dla mnie.
Jakoś nie wyobrażam sobie nie zabierać dziecka Nataszy i nie dbać o nie, nie rozpieszczać, przecież może to być mój/moja jedyna wnuczka?
Rozumiem, bliskich pracujących, jasne, przecież jesteśmy młode mamy młodych rodziców, sprawnych, ale to nie oznacza, że musimy zostawać sami ze swoimi problemami, bo jesteśmy już duzi!
Dla naszych rodziców zawsze będziemy dziećmi nawet mając 50 lat.
Przykro mi jest kiedy ktoś bliski informuje, że on sam zajmował się wszystkim i nikogo nie prosił o pomoc.
Ale jaka pomoc? przecież dziecko to przyjemność chociażby na godzinę.
Nie wiem, może głupia jestem, że to tak odbieram.
Może jestem nie idąca z biegiem lat.
Może jestem zacofana.
Ale na pewno nie zostawiłabym mojej córki, żeby radziła sobie sama skoro zdecydowała się na dziecko.
Dla mnie to żaden wyznacznik.
Czasy mamy jakie mamy i powinniśmy się cieszyć, że nie żyjemy na ulicy.
Nie wchodzę na temat pieniędzy.
Bo dziś o bliskości pomocnych rąk miało być.

Nie wykorzystuje póki nie muszę.
Radzimy sobie sami, ale kiedy nie można inaczej, to po prostu trzeba skorzystać z pomocy ludzi pod ręką.
Nie uważam, że to uwłacza młodej rodzinie i nie oznacza niewywiązywania się z rodzicielstwa.
Ja od zawsze twierdziłam, że da pogodzić się z dzieckiem i studia i inne zajęcia.(prace przecież też)
Ale nie bez pomocy i wyrzeczeń.

I bardzo mi czasami brakuje mojej mamy, która bez pytania wzięła by dziecko.(nie ważne czy pracuje czy nie) chodzi o chęć.

Zdjęcia z dziś.

Układałyśmy wieżę z rolek.. przez 5 min:P

 Chodzimy z żyrafką:

I musicie uwierzyć mi na słowo, że stoi bez trzymania się i oparcia o cokolwiek, inaczej nie dało się zrobić zdjęcia, bo szła do aparatu.