są takie dni

kiedy mam ochotę rozszarpać kogoś na strzępy.
kiedy ciało mówi-lepiej nie podchodź!
kiedy dusza i ciało są zmęczone nieprzespanymi nocami, kumulującymi się od kilku dni.
kiedy każde kwilnięcie dziecka, powoduje migrenę stulecia.
kiedy mam ochotę wybiec z domu, krzyknąć: "spierdalać ode mnie!" i uciec.
kiedy czuje wkurzenie każdej komórki mojego ciała.
kiedy chce mi się wyć, drzeć, rozwalić wszystko co pod ręką, bo co,s wyda nieodpowiedni dźwięk.
kiedy czuję się bezsilna żeby ze sobą walczyć.


dzis jest taki dzień.
Natasza upodobała sobie wstawanie o 7 rano. Punkt 7, już nawet nie muszę patrzeć na zegarek;/
Nie ważne o której godzinie się położy. 20, 21, 22, wczoraj chyba nawet po 22 wróciliśmy.
Nie ważne, że zbudziła się na cycusia o 4:03 a ja położyłam się o 1;15, a później miłam pobudki co 5 min od 6 do 7 bo ta się tak wierci i łazi po nas(nie mam już siły jej odnosić)
Więc dziś jestem nie przytomna. Ta smarkula poszła w kime więc i ja się jeszcze walne.
Pięknie sypie śnieg za oknem. Raz mocniej, raz słabiej przez co uniemożliwia mi to wybranie się na zakupy-ani samej ani z K, bo ani wózek ani Honda nie mają zimowych opon.

Natasza staneła przy prostych szafkach w kuchni. Coraz lepiej doskonali warsztat.
Wczoraj tak zadarła kolanko do góry, że myślałam, że uda jej się wejść na łóżko(kwestia kilkunastu dni jak sądzę;/)
Ale wczoraj próbowałam iść z nią za jedną rączkę, przeszła 2 kroki, zachwiała się i zaczęła machać wolną ręką, żebym jej ją podała, bo inaczej nie zrobi żadnego kroku.
Wystarczy, że trzyma moje dwa paluszki i biegaaa:)


K:"już się boję pomyśleć co to będzie jak ona zacznie biegać samodzielnie":)


Ale cholera nie chciała powiedzieć "tata" nawet na walentynki...ech;)