Narzekanie?nie do końca

Siedzę.
Gapie się w fejsa.
Otwarty balkon.
Śmiechy bawiących się sąsiadów.
Przecież sobota!
Patrze w fejsa.
Połowa na woodstoku.
Połowa na "pifku" na mieście.
Dobrze, żeby nie było kumpel chce przyjechać ze swoją lachą do nas.
Ale teraz? jak dziecko śpi;/
Trzeba uważać.
Burdel po całym dniu.
Nie mam ochoty już sprzątać.
Odmawiam.
Przykro mi, ale nie cierpię jak ktoś "wpada" niezapowiedziany.
Albo nagle będzie za "5 min"
Nie cierpię tego od urodzenia chyba.

Wracając do sedna.
Czuję się jak więzień.
Siedzę w domu i nie mogę wyjść.
To też takie głupie, bo skoro dziecko przesypia noc do ten 5,6 rano to przecież dlaczego nie moglibyśmy wyjść po uśpieniu dzidzi i wrócić o 3?
No nieeeeeeeeeeee! przecież to niedopuszczalne! Bo jak się obudzi to co?
To jajco..
Jakoś się nigdy nie budzi.
Dobra, rozpatrzam tylko tak wgłowie, oczywiście nigdy bym tak nie zrobiła, bo nitk tego nie praktykuje no i pewnie znając moje szczęście obudziłaby się akurat wtedy.
W każdym razie jestem więźniem i muszę siedzieć w domu..
Dobija mnie to czasem.
Kocham dziecko nad życie.
ALE czasem płakać mi się chce, że ja nigdzie nie wyjdę z K. bo przecież nikt nie przyjedzie posiedzieć z małą.
Płakać mi się chce, że nie mieszka w tym mieście moja mama, która musiałaby siedzieć z małą kiedy bym o to poprosiła, bo to przecież moja mama, która zrobi dla mnie wszystko, i babcia dzidzi, którą kocha nad życie.
Ale nie mam takiej opcji.
Nie ma mamy.
Możemy wyjść, ale osobno.
Wkurwia mnie też to, że znajomi.. zniknęli.
Nawet nie ma do kogo(oprócz Jess) zadzwonić.
Każdy zajęty sobą.
Telefon milczy.
Nikt mi nawet nie proponuje wyjścia na imprezę, do kina, do baru, do parku, do cholera czegokolwiek!
I wiecie co.. zawsze jak mam te myśli w głowie to między uszami lata mi zdanie mojej mamy, które kiedyś powtarzała jak mantre i mojej babci zarazem(bo chyba od niej się tego nauczyła):
"ZAWIĄŻESZ SOBIE ŻYCIE JAK URODZISZ DZIECKO"
No i se zawiązałam.
Nie żałuję tego, bo bardzo chciałam je mieć i jest idealne.
I gówno prawda, że jest jakaś pora na dziecko jak się wyszalejesz czy nie, i że to będzie jak będziesz miec 40 lat czy 60... pieprzenie takie.
Po prostu ograniczenie wolności jest tak wielkie, że każdemu rodzicowi wpłynie na psyche.
Mówię o takich rodzicach bez wsparcia wieczornego, albo których nie stać na 100zl za nockę opiekunki.

Mam 23 lata i jest mi masakrycznie ciężko zmagać się z niemocą.
Mam nadzieję, że nie zdziadzieję;]
i że jeszcze będzie mi dane poszaleć na imprezie..
I może będę teraz okropna, ale chce mi się napić.
Napić tak, że będzie mi się plątał język i będę krzywo szła po chodniku. ;)
i będę czekać na nocny autobus do domu godzinę bo przyjdę za późno i akurat na przerwę(jak to mi się zawsze udawało) .
Takie od dziecięce marzenie.
 Leżę przed snem czasami i przypominam sobie jak zwariowana byłam 2,5 roku temu.
Jakie cyrki wyprawiałam.
Jak czas biegł powoli.
Jak robiło się co chciało.
I zastanawiam się jak to się stało, że w tą dobę która czasami trwała ponad 24 h bo nie było czasu na wszystko, zmieściło się jeszcze dziecko i czas poświęcany mu.
No ale wtedy widzę z ilu rzeczy musiałam zrezygnować.
i koło się zamyka.


A to tak na poprawę humoru:)
ach! niezapomne jak to śpiewałyśmy!
Śpiewałyśmy jeszcze jedną, ale jest zbyt "niemamowo- idealna":D więc nie będę się pogrążać;)

http://www.youtube.com/watch?v=NgJ_FzG1vV4

http://www.youtube.com/watch?v=cW-f878dX5w

Ps. Agnieszka, jeżeli czytasz tego bloga to chciałabym Ci powiedzieć, że tęsknie wciąż.. i nikt nigdy nie zajmie już Twojego miejsca..nikt nie potrafi i nikt nie jest godzien, mimo wszystko.


a Tak dla kontrastu do tekstu:
Czytamy: