Bochenek

Chleb był zawsze dla mnie ważny.
Nie tylko przez religie, ale przez mamę.
Zawsze powtarzała mi, że trzeba go szanować.
Niestety wiele razy wyrzucam chleb.
Nie pamiętam wtedy o głodujących dzieciach w Afryce, bo i tak tym, że chleba nie wyrzucę to im nie pomogę, a przecież nie wyrzucam całego tylko resztkę której nikt nie zje albo spleśniała.
W poprzednim mieszkaniu mogłam wywiesić chleb dla bezdomnych.
Teraz mieszkam w nowych blokach i bezdomnych tutaj nie ma.

Dziś jednak, był to dla mnie bardzo ważny dzień.
Upiekłam swój pierwszy chleb.
Ileż emocji skrytych mi przy tym towarzyszyło.
Ileż serca włożyłam w to szybkie przygotowanie.
Nawet przesiewałam z uśmiechem pół kilo mąki przez sitko do herbaty, bo nie mam dużego.

Nigdy nie zapomne słów mojego byłego. Powiedział :"Chciałbym kiedyś upiec z Tobą chleb."
Nie bardzo rozumiałam wtedy o co chodziło.
Pomyślałam sobie, "chleb.. no dobra, niech będzie, kiedyś upieczemy"
Pamiętam jak jego oczy iskrzyły wtedy.
Chleba jednak nigdy nie upiekliśmy, bo były postanowił zmienić moje życiowe plany i jednak nie iść ze mną jedną drogą;)
Ale od tamtej pory zrozumiałam co dla niego znaczyło to zdanie. I wspólne pieczenie.
Całą swoją miłość jaką mam przelałam na chleb.
Wszelkie swoje uczucia.
Wyszedł idealny.
Może za bardzo ciemny.
Ale to nic nie szkodzi.
Jedliśmy go z Jess i K. Z masłem Lurpak lekko solonym.
Masło samo topniało na gorącym jeszcze chlebku..
Została Ćwiartka na jutro na śniadanie.
Jestem dumna z mojego chleba.
I z tego ze był pieczony z dzieckiem.
I z K.
I w takim czasie, a nie innym.
Owoc mojego życia.
Może trochę zgrzany na zewnątrz przez przeciwności losu, ale doskonały, delikatny i puszysty w środku.

Częstujcie się.