...

Nie ogarniam niestety wszystkiego.
Ani bloga,
ani fejsa,
ani życia.
Ogarnęłam szkołę w tym zawirowaniu.
Dwie 4-ki wjechały z kolokwium i z egzaminu.
Byle do przodu.
Żeby chociaż tam lipy nie narobić.

Jest ciężko.
Psychicznie zaczynam wysiadać.
Całodzienne bycie K. w domu wywaliło cały rytm.
K. też nie może się ogarnąć.
Ja już nie wiem co robić.
Nie wiem w co mam ręce włożyć.

Mówiłam, że tyle mam na głowie...
no to teraz mam jeszcze więcej.
Jak pójdę do pracy to będę miała jeszcze 2 razy więcej... a tego to sobie nie wyobrażam.
Nie chcę smęcić.
Cały czas szukam rozwiązania.
Robię co mogę.
Mało, ale zawsze coś.
Nie płaczę.
Staram się trzymać w kupie.
Próbuję walczyć i zwyciężyć, ale nie mam możliwości.
Głównym problemem jest dla nas mieszkanie.
Bo moja praca nie wystarczy na to żeby je opłacić.
Nie ma gdzie iść.
Nie mamy rodziny, z którą moglibyśmy zamieszkać bez szkód wyrządzonych sobie wzajemnie.
Także jakoś trzeba kombinować.
Mam jeszcze miesiąc.
Może da się załapać drugą pracę.

Najbardziej mi ciężko, że jestem w tym sama.
K. potrzebuje jeszcze czasu na...powrót do rzeczywistości.
Nie naciskam.
Mam nadzieję, że nie zabraknie mi sił.

Nigdy nie zdecydowałabym się na dziecko wiedząc, że tak bardzo trzeba będzie walczyć o jego przetrwanie.
Ciągle jednak wierzę, że mój Bóg mnie nie opuści i nie pozwoli mi się poddać.
I nie wygrać z Polską.

Dlaczego musimy żyć w tak strasznym kraju..
Gdzie nie stać ludzi na życie.
Już nie mówi na godne.
Na jakiekolwiek..

Miało być dziś o Nataszy.
Ale będzie jutro.
W końcu stempelkowanie i malowanie palcami może poczekać, a ja muszę ulać swoje słowa,
które zapychają mi szare komórki i blokują przepływ myśli.