Relacja dnia od storny matki.

Otwieram oko.
8;11 (pierwsza myśl) "O Boże! tyle nam pozwoliła spać?!"
Wstaje półprzytomna, bo po napojeniu kasłającego dziecka o 1 i wyprzytulaniu do 2 (odniesiona do łóżeczka wreszcie spokojne zasnęła, leżąc z nami walała się godzinę nie mogąc się ułożyć) mogłam dopiero zasnąć.
Podaje kawę K.
Idę po Nataszę.
Cycusiujemy.
Wstajemy, robimy śniadanie i kawę!! ( o zbawienie, może doda mi energii)
Przypominam sobie w tej chwili, że całą kawę zużyłam dla K. i teraz muszę sobie zmielić.
K. dla ułatwienia i uszybcenia mielenia wkręcił młynek we wkrętarkę.
Patrze-rozładowana.. pcham na ładowarkę.
Śniadanie ciąg dalszy.
Najpierw K. do pracy kanapki, potem dopiero nam.
Jemy z Nataszą.
Zalewam jej herbatę.
Sprawdzam ładowarkę.
Nie naładowała się ani grama.
Dupa.
Miele ręcznie kręcąc głowicą wkrętarki.
Ufff. zmachana wsypuje ociupinki kawy. Wystarczy. Zalewam.
Ręka zdrętwiała, ledwo trzyma kubek.
K. po wygramoleniu się wychodzi do pracy.
Natasza macha mu już jak tylko zacznie się ubierać w bluzę jeszcze w pokoju.
Wyszedł.
Pytam N. czy idziemy spać.
Kiwa głową i idzie po smoka.
Ze smokiem w buzi wchodzi na łóżko i czeka.
Wyciągamy smoka, wkładamy cycka.
!5 min. zasypia.
Podkładamy smoka za cycka.
Odnoszę ją do łóżeczka.
Kawa nie działa.
Kładę się nie przytomna do łóżka.
Nastawiam budzik na na pół godziny.
"Muszę umyć głowę przed jazdami" (4 dzień nie myta?! poważnie! w kucyku z opaską nie widać, tłuszcz nie ścieka;))
Leżę.
Przykrywam łeb poduszką.
Nic.
Nie mogę zasnąć.
Kawa jednak działa.
Leże odpoczywając z zamkniętymi oczami.
Zbieram siły.
odkładam wstanie o 20 min bo Natasza się nie budzi.
Wstaje.
Szykuje się.
Oczywiście nie zdążyłam już umyć głowy.
Musimy wyjść przed 12.
Mała śpi do 11;50
2 h.
Budzę ją. Wstaje chętnie.
Ubieram, wsadzam do wózka i heja. 12;01 już nas nie ma.
 Lecimy na autobus. Czekamy. Wsiadamy.
Wysiadamy na 4 przystanku.
Idziemy.
Właściwie to bardzo szybko idziemy bo mam tylko 10 min żeby ją zostawić.
Wchodzimy do babci.
Dziecko chce cycka, bo czuje zagrożenie przez  "pozostawienie".
Doi.
Ja wysłuchuje pierdół o niedożywionym dziecku (wczoraj bylam z nią i nowej pediatry która powiedziała ,że Natasza waży conajmniej kilo za mało)
Babcia w lament.
Mnie szlag trafia.
Na szczęście szybko wychodzę, bo się spieszę.
Lece na autobus.5 min. Cała spocona.
Przebiegam na czerwonym. Dobiegłam.
Jadę. 8 przystanków.
Cały puder mi spłynął.Wycieram. Cieszę się, ze nie nałożyłam podkładu.
Wysiadam.
Dochodzę (pierwszy raz spokojnie dzisiaj gdzieś idę).
Czekam na instruktora.
O 13 wyjeżdzamy.
Relaksuje się.
Pan L jest neutralny. Cały czas gadamy.
Opieprza mnie za każdo najmniejsze wykroczenie. Zwraca uwagę na miejsca ważne na egzaminie.
Chyba z 10 razy obłałabym dziś egzamin.
Mówi, że jest dobrze, czepiać się musi, ale jak będę myśleć to będzie dobrze.
Pocieszona. Moje przedostatnie jazdy jutro.
2 godziny błogiego gadulstwa na temat: KAŻDY
Zrelaksowana na chwilę. Na chwilę w innym świecie.
Moim świecie. Ważnym dla mojej osoby.
Wysiadam przy aptece. I wracam do rzeczywistości. Szybko kupuje syrop. 38.02zl
Czekam na autobus.
3 przystanki.
Ide pół kilometra.
Jestem.
Dziecko na żarte, zadowolone, lata w te i we wte.
Siedzimy. Przy ubieraniu zaczyman znów słuchać rycia bani od babci.
Oddycham, żeby nie wybuchnąć.
Temat inny.
Wkurwienie narasta proporcjonalnie do wypowiadanych przez nią lamentów.
Płacz dobija. Wychodze obojętna.
Myślę tylko o tym żeby zapalić.
Nie mam co.
Idę na przystanek.
Znów biegnę przez podwójną jezdnie bo autobus depcze mi po pietach.
Z wózkiem.
Znów mokra.
Udało się.
Znów na czerwonym.
4 przystanki. Jest 16;30
Dziecko zasypia po drodze.
Wchodzę do domu. Rozpinam jej kurtkę i zdejmuję czapkę i buty.
Śpi w wózku.
A ja..
Padam na twarz.
Płakać mi się chce.
Ledwo stoję na nogach.
Nic nie zrobione. Nic nie posprzątane.
Rozpierdol w domu.
Obiadu nie ma.
A ja z sił opadam.
Stopy od pedałów odpadają.
Kładę się.
Nie pomaga.
Biorę awaryjnego papierosa domowego.
Odpalam na balkonie.
Zaciągam się.
I czuję jak nikotyna rozchodzi się po moim ciele dając ukojenie wrzeszczącej komórce całego ciała.
ŁAduję akumulatory.
10 minut.
Wstaje.
Spinam się. Oberam ziemniaki, myje, stawiam na kuchenkę.
Ogarniam zmywarkę.
Na paluszkach.
Po cichuteńku.
Co by zyskać cenny czas tylko samej.
Oby N, nie wlazła jeszcze na tą głowę ledwo trzymającą się na szyi.
Wchodzi K. 17;30
Gadamy.
N.Budzi się o 18:00
O 19 obiad.
Myję podłogi. Sprzątam blaty.
Czyszczę wózek z gówna, które spada z drzew i przykleja mi sie do kół. Nie wiem co to za drzewo, ale szczerze nienawidzę.
Ogarniam pokoik dzidzi z porozrzucanych ubranek.
Myje za łóżeczkiem kłęby kurzu.
Szukam plecaka. ryję cały dom.
Nie ma.
Chciałam dać K, bo jego sie popsuł.
Nie ma.
N. wykąpana.
21;00
Cycuś.
21;21
N. zasypia sama w łóżeczku. Nawet już nie stoję nad nią.
 Pierwszy raz od 11 rano kiedy siadlam na 10 min siadam do kompa.
I piszę mój wyrzut dnia codziennego.
Padam na twarz.
Niby nic.
Ale czasu tez za mało. Sił za mało.
Coraz więcej się ode mnie oczekuje.
Coraz trudniej mi wszystko ogarniać.
Coraz bardziej czuję wypalenie zawodowe w zawodzie"matka".
Coraz mniej jem.
Coraz bardziej staje się obojętna.
Jestem przytłoczona.
Tak wygląda moje myślenie na temat dnia.
Nie ma w nim entuzjazmu.
Jest tylko czekanie na jakakolwiek chwile oddechu dla siebie.
Jakiekolwiek 5 min w kiblu.
A prania caly kosz na 3 prania conajmniej czeka.
Łazienka obrasta, Nie ma jej kiedy wymyć całej.
Pranie na suszarce stoi już 4 dzień.
Głowa nie umyta od 4 dni.
Zmyłam podłogę pierwszy raz od 3 dni.

Nie wyrabiam.
Nie wiem, czy za mało jestem aktywna.
Czy nie potrafię się zorganizować?
Dla mnie po prostu nie ma jak już wsadzić czegokolwiek.
O książkach?
O magisterce?
O materiałąch na zaliczenia?
O Serialach(nie ogladałam od 3 tyg)?
O paznokciach, które czekają do zrobienia?
O wpisach na blogu(ktore chociaz jakiekolwiek staram się ogarniać)?
Mogę zapomnieć.

Nie ma jak.
Muszę jeszcze naukę testów teraz wkręcić do wtorku. Bo chcę wewnętrzną teorię zdawać we wtorek, z prawa jazdy.

Jeszcze K. chce zeby wystawiała na allegro rzeczy, z domu.
A mi się płakać chce.
Stopy odpadają,
Plecy odpadają.
Pomasować nie ma komu.
Może powinnam pić więcej kawy? może tigery? żeby mieć więcej energii?
To by Natasza nie spała w nocy a na to nie mogę sobie pozwolić.
Już od soboty żadnego meczu nie widziałam.

Nie wiem, może macie dużo więcej pomysłów jak ogarnąć swoje życia tak żeby wszystko zrobić.
Podziwiam.
Bo ja nie wyrabiam.
Po prostu nie wyrabiam.
Zebym chociaż miała tu kogoś z mojej rodziny.
Żebym mogła odać komuś małą nie po to żeby gdzieś lecieć, ale po to żeby odpocząć w ciągu dnia.
Ale nie mam.
Może na wakacje będzie łatwiej jak uczelnia się skończy i nie będzie jazd. Zostanie tylko dom.
Moze uda się wtedy jakiś czas wygospodarować na prace.
Ale teraz jestem przemeczona wszystkim i mam ochotę spierdolić na koniec świata.

Dziękuję.
Już mi lepiej jak się wypisałam.
 Już słyszę te straszne komentarze o tym jak beznadziejna jestem.
Śmiało, nie krępujcie się.